وریکونازول یک تری آزول ضد قارچی است که در درمان افراد مبتلا به بیماری قارچی تهاجمی کاربرد دارد. در صورت مصرف دارو به صورت خوراکی، جذب در مدت دو ساعت صورت می گیرد و غلظت پلاسمایی آن بالای 90 درصد است. با افزایش دوز، وریکونازول یک افزایش چشمگیر در منطقه زیر منحنی زمان- غلظت پلاسما (AUC) نشان می دهد. میزان اتصال این آزول به پروتئین های پلاسما حدود 60 درصد است. تعیین دوز استاندارد و غلظت مطلوب دارو به علت فارماکوکنتیک غیرخطی وریکونازول، تداخلات دارویی متعدد، سن و پلی مورفیسم در ایزوآنزیم CYP2C19 قابل پیش بینی نمی باشد. بنابراین برای جلوگیری از عوارض جانبی دارو و رسیدن به نتیجه ای مطلوب، مانیتورینگ دارو توصیه می شود. ارتباط فارماکوکنتیک و فارماکودینامیک، اطلاعاتی در رابطه با دارو و تاثیر آن در in vitro، دوز، غلظت دارو و اثرات ضد میکروبی و یا سم زایی آن فراهم می کند. در مقاله حاضر ارتباط پارامترهای فارماکوکنتیک و فارماکودینامیک وریکونازول بر اثر بخشی درمان، مورد بررسی قرار می گیرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: متفورمین هیدروکلراید از دسته بی گوانیدها می باشد که در درمان دیابت ملیتوس غیر وابسته به انسولین تجویز می شود. در این مطالعه ویژگی های فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک قرص پانصد میلی گرمی منفورمین در داوطلبان سالم مورد مطالعه قرار گرفته است.روش ها: قرص های پانصد میلی گرمی متفورمین هیدروکلراید آزمون و مرجع به صورت متقاطع به 12 داوطلب سالم تجویز گردیدند و غلظت متفورمین در نمونه های سرمی و میزان کاهش قند خون جهت بررسی پارامترهای فارماکوکینتیکی و فارماکودینامیکی محاسبه گردید.یافته ها: بین پارامترهای سرمی متفورمین و پارامترهای مشابه حاصل از تغییرات غلظت قند خون متعاقب مصرف هر دو فرآورده ارتباط معنی داری مشاهده نشد. همچنین با افزایش سطح زیر منحنی غلظت - زمان سرمی، افزایشی در سطح زیر منحنی تغییر قند خون - زمان مشاهده نگردید. در مقایسه آماری فراورده آزمون و مرجع از نظر غلظت های سرمی و نه از نظر داده های قند خون هم ارز بودند.نتیجه گیری: بین تغییرات غلظت سرمی و تغییرات قند خون ارتباط موثر و معنی داری دیده نشد. غلظت متفورمین در افراد سالم باعث کاهش قند خون نمی شود. در تعدادی از داوطلبان افزایش قندخون بعد از محلول دکستروز 20%، صبحانه و نهار مشاهده نشد، در واقع شاید بتوان چنین ادعا نمود که متفورمین مانع افزایش قند خون گردیده است.

سابقه و هدف: آسپرژیلوزیس تهاجمی بیماری شدید و کشنده ای می باشد که غالبا در افراد مبتلا به ضعف ایمنی اتفاق می افتد. آسپرژیلوس فلاووس به عنوان دومین عامل اصلی آسپرژیلوزیس تهاجمی بعد از آ. فومیگاتوس محسوب می شود. از آن جایی که اطلاعات محدودی در رابطه با حساسیت دارویی آسپرژیلوس فلاووس به تری آزول ها در ایران وجود دارد، هدف از مطالعه حاضر ارزیابی حساسیت ایزوله های آ.فلاووس به دست آمده از نمونه های بالینی و محیطی به داروهای ضد قارچی وریکونازول و ایتراکونازول بوده است.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 400 نمونه بالینیو محیطی از سه استان مازندران، تهران و مشهد جمع آوری شد. ایزوله های آسپرژیلوس فلاووس با بررسی مولکولی (PCR و سکوانسینگ) به صورت قطعی شناسایی شدند. در مرحله بعد حساسیت این ایزوله های به دست آمده به دو داروی ضد قارچی ایتراکونازول و وریکونازول با روش CLSI (M38A2) مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: 90 ایزوله آ. فلاووس (30 مورد نمونه بالینی و 60 مورد نمونه محیطی) به دست آمد. همه ایزوله های مورد بررسی MIC<1 را نشان دادند به جز دو مورد از نمونه های محیطی که MIC آن ها µg/ml2 بود. MIC90 ایزوله ها برای وریکونازول و ایتراکونازول به ترتیب µg/ml 5/0، µg/ml 5/0 و MIC50 ایزوله ها برای این دو دارو به ترتیب µg/ml 25/0، µg/ml 25/0 به دست آمد.استنتاج: با مقایسه cutoff اپیدمیولوژیکی تعیین شده برای آسپرژیلوس فلاووس، نتایج مطالعه حاضر نشان از بروز مقاومت احتمالی در دو گونه جدا شده از محیط در برابر ایتراکونازول می باشد که می تواند هشداری برای بروز مقاومت جدی در ایزوله های گزارش شده از ایران باشد.

مقدمه: امروزه، شیوع Onychomycosis ناشی از قارچ های رشته ای غیر درماتوفیتی در حال افزایش است. از آن جایی که Aspergillus شایع ترین عامل ایجاد کننده ی این بیماری می باشد، مطالعه ی حاضر به منظور ارزیابی حساسیت دارویی سویه های بالینی Aspergillus عامل Onychomycosis نسبت به داروهای ایتراکونازول، وریکونازول و آمفوتریسین B انجام شد. روش ها: این مطالعه ی مقطعی بر روی 50 سویه ی Aspergillus جدا شده از بیماران مبتلا به Onychomycosis مراجعه کننده به آزمایشگاه های تشخیصی بیمارستان های دانشگاهی مشهد انجام شد. بر اساس بررسی فنوتیپی و مولکولی کلنی های Aspergillus، بیشترین فراوانی با 34 مورد مربوط به Aspergillus flavus بود. آزمایش حساسیت دارویی طبق شیوه نامه ی Clinical and Laboratory Standards Institute-M38-A2 (CLSI-M38-A2) انجام گرفت و میزان Minimum inhibitory concentration (MIC) داروها تعیین گردید. یافته ها: از 50 نمونه ی ناخن، 13 مورد مربوط به مردها و 37 مورد مربوط به زن ها بود. از این تعداد، 15 مورد مربوط به ناخن های دست و 33 مورد مربوط به ناخن های پا و 2 مورد به طور مشترک مربوط به ناخن های دست و پا بود. 7/14 درصد ایزوله های Aspergillus flavus با داشتن MIC > 2 میکروگرم/میلی لیتر نسبت به آمفوتریسین B به عنوان ایزوله های بالینی مقاوم تلقی شدند و حساسیت نسبت به ایتراکونازول و وریکونازول 100 درصد بود. 90 MIC داروهای آمفوتریسین B، ایتراکونازول و وریکونازول به روش Broth microdilution برای گونه ی Aspergillus flavus به ترتیب 4، 25/0 و 1 میکروگرم/میلی لیتر به دست آمد. اختلاف معنی داری در MIC دو داروی ایتراکونازول و آمفوتریسین B دیده شد (050/0 > P). نتیجه گیری: تمامی گونه های Aspergillus نسبت به داروهای ایتراکونازول و وریکونازول حساس می باشند و این دو دارو، موثرتر از آمفوتریسین B بر روی گونه های Aspergillus می باشند. با توجه به حساسیت متفاوت این گونه ها نسبت به عوامل ضد قارچی، انجام آزمایش حساسیت دارویی به منظور انتخاب داروی مناسب ضروری به نظر می رسد.

اهداف: در این مطالعه، جایگزنی ترکیبات طبیعی مانند چای سبز بجای استفاده از داروهای شیمیایی ایتراکونازول و وریکونازول بررسی شد. مواد و روش ها: در این پژوهش میزان اثرات ضد قارچی عصاره های آبی و متانولی چای سبز و همچنین اثرات هم افزایی این دو عصاره با دو داروی ایتراکونازول و وریکونازول بر روی چهار سویه آسپرژیلوس مطابق روش رقت در پلیت الایزا با تعیین حداقل غلظت مهاری و حداقل غلظت قارچ کشی موردبررسی قرار گرفت. یافته ها: دوسویه آسپرژیلوس فلاووس 39 ATCC و آسپرژیلوس ترئوس 274 ATCC نسبت به داروی ایتراکونازول حساس و دوسویه دیگر مقاوم بودند. تمامی 4 سویه موردبررسی نسبت به وریکونازول مقاوم بودند. دو عصاره آبی و متانولی چای سبز، اثر ضد قارچی از خود نشان ندادند اما اثرات هم افزایی در ترکیب عصاره آبی چای سبز و ایتراکونازول در دو سویه آسپرژیلوس فومیگاتوس ATCC278 و آسپرژیلوس نایجرATCC9142 ارزشمند بود و همچنین دو ترکیب عصاره متانولی چای سبز و ایتراکونازول در آسپرژیلوس نایجر ATCC9142 و دو ترکیب عصاره آبی چای سبز و وریکونازول بر روی آسپرژیلوس فلاووس 39 ATCC و آسپرژیلوس فومیگاتوس ATCC278 ارزشمند گزارش شد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش بیانگر وجود اثرات هم افزایی ارزشمندی بین ترکیبات داروها و عصاره های مورد آزمایش بود.

فرآورده های گیاهی برای پیشگیری و درمان ناخوشی های خفیف تا بیماریهای مزمن خطرناک به کار می روند. امروزه تعداد زیادی از بیماران به طور همزمان از چند دارو، گیاه و ویتامین استفاده می نمایند که ممکن است با یکدیگر تداخل داشته باشند. از آنجایی که مصرف گیاهان دارویی در جهان رو به افزایش است آگاهی از تداخلات احتمالی گیاه - دارو ضروری به نظر می رسد. تداخلات معمولاً به دو دسته فارماکوکینتیکی و فارماکودینامیکی تقسیم می شوند که تداخلات فارماکوکینتیکی در سطح جذب، توزیع، متابولیسم و حذف می توانند روی دهند. به عنوان مثال بارهنگ به علت داشتن موسیلاژ فراوان، جذب لیتیم را مهار می نماید. تداخلات فارماکودینامیکی به دو صورت تداخلات آنتاگونیستی و تداخلات سینرژیستی یا افزایشی می توانند بروز نمایند. به عنوان مثال فعالیت ضدانعقادی وارفارین توسط ژینکو تحریک می شود. در این مقاله تداخلات 32 گیاه با داروهای مختلف براساس متون و مقالات معتبر جمع آوری و به صورت جداولی ارایه شده است.

سابقه و هدف: با توجه به عوارض شناخته شده مرفین و نیاز به مرفین در اکثر اعمال جراحی و تناقضاتی که در مورد دوزهای متفاوت مصرف مرفین وجود داشته است و به منظور مقایسه دوزهای 0.1، 0.2، 0.3، 0.4 میلی گرم مرفین به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن، این تحقیق روی بیماران تحت عمل جراحی شکم در بیمارستان نمازی شیراز طی سال های 78-79 انجام گرفت. مواد و روش ها: تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی روی تعداد 82 بیمار با Amirican Society (ASA) Anesthesiology کلاس یک و در سنین بین 20-50 سال انجام گرفت. بیماران به طور تصادفی به چهار گروه 20 نفری تقسیم شدند و پس از گرفتن رگ بیمار و وصل مانیتورهای لازم به هر بیمار 500 میلی لیتر سرم رینگر لاکتات تزریق شد. پیش دارو، القا و داروهای ادامه بیهوشی در تمام گروه ها یکسان بود. به گروه اول 0.1 و به گروه های بعدی 0.2، 0.3 و 0.4 میلی گرم مرفین به ازا هر کیلوگرم از وزن بدن تزریق شد. تاثیر دوزهای مختلف مرفین را بر میزان ضربان قلب و فشار خون سیستول و دیاستول در زمان های قبل از القا بیهوشی و 5، 10 و 15 دقیقه بعد از القای بیهوشی اندازه گیری و نتیجه حاصل با تست آماری آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. افراد چهار گروه به لحاظ سن، جنس، نوع عمل جراحی داخل شکم و طول عمل جراحی یکسان بودند. یافته ها: میزان تغییرات ضربان قلب، فشار خون سیستول و فشار خون دیاستول در چهار گروه مورد مطالعه در زمان های مختلف اختلاف آماری واضحی نداشت (N.S). زمان شروع درد در مدت زمان 10 ساعتی که بیماران در ریکاوری تحت نظر بوده اند، در گروه های مختلف، اختلاف آماری معنی داری نداشت و افزایش دوز مرفین در تاخیر انداختن بی دردی در محدوده مورد مطالعه در اتاق بهبودی اثر چندانی نداشت. نتیجه گیری و توصیه ها: دوزهای متفاوت مرفین تاثیری بر تغییرات همودینامیک ندارد، لذا به نظر می رسد که استفاده از دوزهای پایین تر مرفین 0.1) میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن بدن( مناسب تر باشد.

هدف: زانتوهمول یکی از اصلی ترین مواد موثره ی گل ماده ی گیاه رازک است که تحقیقات زیادی اثرات ضد سرطانی آن را نشان می دهد. مسیر MAPK/ERK یکی از آبشارهای کلیدی در تنظیم بیان ژن، رشد و بقای سلول است. سیگنالینگ غیرطبیعی مسیر MAPK منجر به تکثیر کنترل نشده در سرطان تیرویید می شود. هدف از این مطالعه، بررسی بیوانفورماتیکی پروتیین های اصلی این مسیر و معرفی آنها به عنوان پروتیین هدف زانتوهمول است. همچنین به دلیل اهمیت پروتیین های EGFR، Grb2، SOS بر مسیر MAPK/ERK، این پروتیین ها نیز مورد مطالعه قرار گرفتند. روش ها: ابتدا خواص فیزیکی-شیمیایی، فارماکوکینتیک-فارماکودینامیک زانتوهمول با استفاده از نرم افزار SwissADME پیش بینی شد. سپس ساختار سه بعدی زانتوهمول و پروتیین های هدف (EGFR، Grb2، SOS، RAS، RAF، MEK1، MEK2، ERK1، ERK2) به ترتیب از پایگاه PubChem و پایگاه داده های پروتیین دریافت شد و در بررسی داکینگ مولکولی با استفاده از نرم افزارAutodock4. 1 مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که زانتوهمول دارای خاصیت فیزیکی-شیمیایی مناسب است و توسط سازوکار پمپP-گلیکوپروتیین، مقاومت دارویی ایجاد نمی کند. نتایج به دست آمده از داکینگ مولکولی نشان می دهد که زانتوهمول نسبت به همه ی پروتیین های بررسی شده در مسیر MAPK/ERK پتانسیل مهاری دارد و قوی ترین برهمکنش آن با پروتیین MEK2 با انرژی اتصال kcal. mol-104/7-است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، پیش بینی شد که زانتوهمول دارای پتانسیل مهار پروتیین های مسیر MAPK/ERK است و فاقد سمیت است بنابراین می تواند به عنوان یک نامزد مهار مسیر MAPK/ERK در سلول های سرطانی تیرویید معرفی شود.